Oι ΄Αγιοι…. της δικαιοσύνης!!

Διαβάζω στον τοπικό τύπο ότι τιμήθηκε ο ΄Αγιος της Δικαιοσύνης. Χωρίς να το προκαλέσω ένα ειρωνικό μειδίαμα σχηματίσθηκε στο πρόσωπό μου. Τελέσθηκε μάλιστα και θεία λειτουργία, με παρόντες όλους αυτούς που εκείνο που προσδοκούν από τον ΄Αγιο Διονύσιο Αεροπαγίτη είναι να προσαρμόσει τη δικαιοσύνη στα μέτρα τους. Βαρύγδουπα ονόματα, τα περισσότερα από τα οποία οφείλουν ακριβώς στην παραποίηση της δικαιοσύνης την εξουσία τους. Για τα πάντα επικαλούνται τη δικαιοσύνη. Για τα πάντα εκθέτουν τη δικαιοσύνη. Γιατί δικαιοσύνη θεωρούν ότι τους συμφέρει. Την κόβουν και τη ράβουν στα μέτρα τους.Οι πολιτικοί που νομοθετούν, οι νομικοί που δικάζουν, οι διορισμένοι Διευθυντές και τέτοιοι , όλοι υποκριτικά υποθέτω θα έσκυψαν την κεφαλήν τους στο μεγαλείο της Δικαιοσύνης. Στο μεγαλείο του μεγάλου εργαλείου που χρησιμοποιούν για τις άδικες αποφάσεις τους. Κοιμηθείτε κύριοι ήσυχοι!! Προσευχηθείτε προσηνείς και μειλίχιοι, ανάψτε κεριά στον άγιο της Δικαιοσύνης. Μόνο αν , υπάρχει πραγματικά ΄Αγιος και σας περιμένει σε καμιά γωνία του ουρανού μπορεί να σας την αποδώσει όπως αυτός ξέρει. ΄Η καλύτερα όταν οι πολίτες σας πάρουν με τις πέτρες. Υποκριτές!!

Οι άνθρωποι » πρασίνου» του Δήμου Λαρισαίων

Κόψε και εσύ ένα δέντρο!! Μπορείς!!

Οδός Δομβρουτσίου.. Μονοκατοικία από τις λίγες που έχουν απομείνει μέσα στο πράσινο, χωρίς τον επαρχιωτισμό που επιβάλλει να κόβουμε τα δέντρα για να φαίνεται το σπίτι μας. ΄Ομορφα ψηλά δέντρα, οπωροφόρα και καλλωπιστικά, χαρά στο διαβάτη που βρίσκει ακόμα μέρος σκιερό να ξαποστάσει. Καμάρι και των νοικοκυραίων που τα φροντίζουν, τα κλαδεύουν, τα ποτίζουν και τα χαίρονται. Κοντά μεσημεράκι όπως κάθε μέρα τούτες τις δροσερές μέρες του Ιουνίου στο μπαλκόνι τους πίνουν το καφεδάκι τους και χαίρονται τη δροσιά τους.

– Α! εδώ έχει και κορόμηλα!

Σκύβουν και τους βλέπουν. ΄Ένα αυτοκίνητο του Δήμου Λαρισαίων σταματημένο και δυο τρεις υπάλληλοι βγαίνουν από αυτό.

– Κόψτε όσα θέλετε, σκύβουν από το μπαλκόνι και τους απαντούν φιλόξενα, μια που συχνά περαστικοί περνώντας, κόβουν από κανα φρούτο από τη μεγάλη κορομηλιά που βρίσκεται πλάι στο δρόμο.

Και ενώ όλα φαινόντουσαν φυσιολογικά, το αφύσικο παραμονεύει. Οι άνθρωποι του Δήμου Λαρισαίων, βγάζουν τα κλαδευτήρια τους, βγάζουν τα εργαλεία τους και αρχίζουν να πετσοκόβουν το δέντρο, που πριν λίγο τους έδωσε τους καρπούς του. Μετά το πρώτο σάστισμα οι ιδιοκτήτες ζήτησαν να μάθουν για ποιο λόγο και με τίνος την άδεια κόβουν τα δέντρα. ( είπαν μάλιστα ότι είχαν εντολή να κόψουν όλα τα δέντρα που υπήρχαν γύρω στο σπίτι).

Η απάντηση!!! Εμποδίζουν τα απορριμματοφόρα να περάσουν και έχουμε εντολή να τα κόψουμε! Μάλιστα!! Σε μια εποχή που μιλάμε για πράσινες ταράτσες. Σε μια πόλη που στενάζει στο μπετό, σε μια πόλη με ψηλές θερμοκρασίες και απόλυτη ανάγκη πρασίνου, σε μια γειτονιά που οι κάτοικοί της κάνουν ότι μπορούν να διατηρήσουν λίγο πράσινο, σε ένα δρόμο πολύ φαρδύ που όχι απορριμματοφόρο αλλά αμαξοστοιχία στρίβει, έ, σ’ αυτό το δρόμο η υπηρεσία πρασίνου του Δήμου Λαρισαίων ( βλέπε υπηρεσία αποψίλωσης!), ήρθε να καθαρίσει για την καθαριότητα!

Το τι έγινε απ’ εκεί και πέρα καθένας το καταλαβαίνει. Οι ιδιοκτήτες της μονοκατοικίας ζήτησαν την άδεια κοπής των δέντρων, για να υπάρχει τουλάχιστον σ’ αυτή την πόλη κάποιος υπεύθυνος. Εκλήθη και ήρθε ο γεωπόνος του Δήμου, που υπερθερμάτισε υπέρ της κοπής. Τηλεφώνησαν στην υπηρεσία Πρασίνου ( κατ’ ευφημισμόν ο τίτλος) . Απείλησαν ότι θα τους βγάλουν στις εφημερίδες, ότι θα τους μηνύσουν ότι.. ότι,, και έτσι οι άνθρωποι του πρασίνου του Δήμου Λαρισαίων, μάζεψαν τα δρεπάνια τους και έφυγαν χωρίς να κόψουν, χολωμένοι.

Μικρές λεπτομέρειες!!!!!

1. Πέρα από την εγκληματική νοοτροπία, του κόβουμε τα δέντρα για να περνάνε άνετα τα αυτοκίνητα, έστω και του Δήμου, πέρα από την αυθαιρεσία με την οποία ο Δήμος και οι άνθρωποί του, το έχουν άλλωστε δείξει σε πάμπολλες περιπτώσεις – βλέπε Πηνειός- κόβουν όποιο δέντρο τους καπνίσει, δεν τηρήθηκε ούτε η στοιχειώδης υποχρέωση να ενημερώσουν τους ιδιοκτήτες που αμέριμνοι κάθονταν στην βεράντα τους, ότι θα κόψουν τα δέντρα όχι μόνο του πεζοδρομίου αλλά και της ιδιοκτησίας τους. Μάλιστα!! Θεώρησαν δηλαδή ότι θα τους έκαναν και χάρη! Τόση έλλειψη πολιτισμού, τέτοια απαιδευσία, τέτοια ασυνειδησία, του τι σημαίνει για τον πλανήτη μας πια το πράσινο. Και είχαμε και πριν λίγες μέρες και ημέρα περιβάλλοντος τρομάρα μας !!. Αλλά βέβαια τα κριτήρια πρόσληψης σε τέτοιες θέσεις είναι η χοντροκοπιά συνοδευόμενη από ολίγον κομματική ταυτότητα και καθόλου παιδεία.

Λεπτομέρεια!!!! 2. Ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι που αντιστέκονται. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι ευαίσθητοι στη φύση. Ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι που δημιουργούν ελπίδα ότι θα σταματήσει αυτός ο κατήφορος.

Λεπτομέρεια !!!! 3 Στις πόλεις της Ευρώπης όπου τα δέντρα ενώνονται πάνω από τους δρόμους φτιάχνοντας δρόμους πράσινου πως περνάνε τα απορριματοφόρα;

Στη δική μας τη Ρόδο, αλλά και σε άλλες πόλεις, που οι δρόμοι περνούν μέσα από πλέγματα πρασίνου πώς περνάνε τα απορριμματοφόρα;

Μη μου πείτε πως είναι βρώμικοι!!! Δεν θα το πιστέψω.

Δεν ξέρω αν στα απορριμματοφόρα υπήρχε και η διαφήμιση του Φεστιβάλ Πηνειού !! Αυτό θα ήταν ενδιαφέρον!! Αθάνατη Ελληνική Οικολογική « Λεβεντιά» !!

Κυριακή στην πρωτεύουσα!!Γραμμή Ομόνοια Κηφισιά…

Η Κυριακή είναι η μέρα που η Αθήνα φανερώνει το πολύχρωμο, πολυπολιτισμικό της πρόσωπο.΄Ολες οι φυλές, όλες οι εθνικότητες στους ηλιόλουστους δρόμους, άλλοι για βόλτα στη μέρα της σχόλης, άλλοι για να εκθέσουν την πραμάτεια τους και άλλοι για να βρουν τους δικούς τους σκορπισμένους και αυτούς στις συνοικίες και τους δρόμους της φιλόξενης και αφιλόξενης μαζί τούτης μεγαλούπολης.Όλη την εβδομάδα στο κυνήγι του επιούσιου.

΄Ομόνοια Κυριακή πρωί. Η πραμάτεια στην είσοδο του ηλεκτρικού. Από ρούχα μέχρι εργαλεία, από χτενάκια , μαντήλια μέχρι «χειροποίητα» φθηνά κοσμήματα, παπούτσια και εσώρουχα για όλους αλλά και για όσους θέλουν να στείλουν κάτι φανταχτερό στους αγαπημένους που έμειναν πίσω. « Σου στέλνω και κάτι για τα μαλλιά να με θυμάσαι και να με ΄περιμένεις.

Κυριακή στην Ομόνοια!! Το υπαίθριο « αλ- χαλίλι» της Αθήνας!!!

Μια .. .. ενδιαφέρουσα συνάντηση.

Μαμά !!!! αυτή η κυρία με κοιτάζει και …..μου γελάει!!!

Α! όλα και όλα, ντρέπομαι. Με άγνωστους δε μιλάω! Και είναι και κάπως….

Θέλετε κάτι;

Κοίτα θράσσος!! Αφήστε με δε θέλω αγάπες! Ή μήπως θέλω;

Εικόνες πρωτομαγιάς.

Ο Μάης έκανε αισθητή την παρουσία του σε όλη τη διαδρομή. Μεσσηνία. Νότια άκρη της Πελοποννήσου – Λάρισα. Απέραντες εκτάσεις χρωματισμένες από τη φύση με κίτρινες μαργαρίτες και κόκκινες παπαρούνες. Πράσινο χαλί με όλες τις αποχρώσεις του πράσινου, βοκαμβύλιες ανθισμένες , πολλά πάρα πολλά σε χρώματα και ποικιλία, τριαντάφυλλα. Απλόχερη η φύση σ΄αυτή τη νότια ζεστή γωνιά της Ελλάδας.

Α πό μακριά σ¨ένα φανάρι φάνηκε ένα τσούρμο, παρέες- παρέες , με κίτρινα στεφάνια περασμένα στα χέρια , στο λαιμό, φορεμένα στο κεφάλι ή σε αυτοσχέδιους πάγκους . Τσιγγάνες με τις ιδιόμορφες φορεσιές και το μελαμψό δέρμα, με γιρλάντες κίτρινες και χρυσά φτιασίδια μας περίμεναν γελαστές και πρότειναν στο παράθυρο του αυτοκινήτου τα στεφάνια που είχαν φτιάξει από κίτρινες μαργαρίτες περασμένες σε σκοινί. Πήραμε δυο ένα για το αυτοκίνητο και ένα για το λαιμό. Μέρα που είναι. Αλλιώτικοι καιροί. Αλλιώτικη πρωτομαγιά. Κάποτε ο νους μας πήγαινε στις συγκεντρώσεις, στις διεκδικήσεις, τώρα, σε όλη τη διαδρομή τίποτα δε θύμιζε την εργατική πρωτομαγιά. Λες και δεν υπάρχουν οι εργαζόμενοι των 500 ευρώ. Λες και δεν υπάρχουν άνεργοι. Σαν να ξεχάσαμε τις πληγές του κόσμου. Μόνο παρέες συναντούσαμε με λουλούδια και καπνό από αυτοσχέδιες ψησταριές στις παραλίες και στα χωράφια.

Στη Ναύπακτο, πλησιάζοντας στην πλατεία πήρε τ¨αυτί μας κάτι σαν επαναστατικά τραγούδια. Μερικές δεκάδες άνθρωποι με κόκκινες σημαίες επέμεναν να μας θυμίζουν την πρωτομαγιά των εργατών. Την πρωτομαγιά που δεν είναι αργία αλλά απεργία.Ποιοι ήταν παραφωνία στη σημερινή μέρα;

Και πάρα κάτω όλα μαζί. Αλλοδαποί, μελαμψοί με πολλά στεφάνια από άσπρα και κόκκινα γαρύφαλα προσπαθούσαν να βγάλουν ένα πενιχρό μεροκάματο πουλώντας τα στους εκδρομείς. Ποιος όμως είχε την πολυτέλεια να δώσει το πεντόευρο για ένα στεφάνι;

Σκεπτικοί συνεχίζουμε. Φθάνουμε στα διόδια. Η πραγματικότητα μας προσγειώνει. Μέχρι προχθές πληρώναμε 2 ευρώ διόδια για την πόλη μας τη Λάρισα. Σήμερα ανήμερα της εργατικής πρωτομαγιάς, άλλα 2,5 ευρώ έφυγαν από την τσέπη μας για να πάμε στο σπίτι μας. ΄Ετσι απλά αθόρυβα. Αλλά όταν δεν βγαίνουμε στους δρόμους για την ακρίβεια, για τη φτώχεια και την ανεργία για την αύξηση κατά 150% των διοδίων θα βγούμε;

Πληρώσαμε και φύγαμε. Ευτυχώς που η κοπέλα από τα διόδια μας ευχήθηκε γελαστά καλό δρόμο. Κάτι είναι και αυτό.

Η λειψυδρία προ των πυλών του σπάταλου πολιτισμού μας

Κυριακή σήμερα και ξύπνησα από τους εφιαλτικούς ήχους του νερού που έτρεχε σπάταλα στις γύρω πολυκατοικίες. Γυναίκες με το λάστιχο στο χέρι σκορπούσαν αγαθά που δεν τους ανήκουν, πλένοντας μπαλκόνια, μπατζούρια κάγκελα με άφθονο νερό, και άντρες με το λάστιχο επίσης στο χέρι έπλεναν το ΅ακριβό ΅τους αυτοκίνητο, χωρίς να ξέρουν τελικά ποιο είναι το πιο ακριβό. Το νερό που σπαταλούν ή το αυτοκίνητό τους. Καλό εί ναι όλοι αυτοί να διέθεταν λίγο από το χρόνο τους να διαβάσουν τα παρακάτω. Αφιερωμένα εξαιρετικά στους σπάταλους, και άμυαλους;;;

—————————————————————————-

Η λειψυδρία και οι ξηρασίες αποτελούν όλο και συχνότερα φαινόμενα στην Ευρώπη. Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΕ , τα τελευταία τριάντα χρόνια, το ποσοστό του πληθυσμού και των εκτάσεων στην ΕΕ που πλήττονται κάθε χρόνο από την ξηρασία έχει αυξηθεί σημαντικά (από 6% σε 13% κατά μέσο όρο), επιβαρύνοντας την ευρωπαϊκή οικονομία με τουλάχιστον 100 δις ευρώ.

Οι πρόσφατες εξελίξεις δείχνουν ότι, τα επόμενα χρόνια, το φαινόμενο της λειψυδρίας θα γίνει εντονότερο σε όλη την Ευρώπη. Μια από τις πλέον εκτεταμένες ξηρασίες ήταν αυτή του 2003, που έπληξε πάνω από 100 εκατομμύρια ανθρώπους και το ένα τρίτο περίπου της έκτασης της ΕΕ, με συνολικό κόστος περίπου 8,7 δις ευρώ.

Μήπως ξεχνάτε εύκολα κύριε Κύρκο;

Διάβασα στην εφημερίδα για την παρουσίαση του βιβλίου του Λ. Κύρκου σχετικά με τις στιγμές από την προσωπική του διαδρομή ότι παρουσιάσθηκε στην αίθουσα του Παγκόσμιου Πολιτιστικού Ιδρύματος του Ελληνισμού της διασποράς » Ανδρέας Παπανδρέου» και μου ήρθαν στο μυαλό οι μέρες του 89. Οι μέρες που λαύρος ο κ. Κύρκος μιλούσε για τον » κλέφτη» Ανδρέα Παπανδρέου, που πήρε, λέει, τα χρήματα, που με την δική του ψήφο και τις δικές του ενέργειες πήγε ένας πολιτικός ηγέτης στο ειδικό δικαστήριο, και τώρα τι ειρωνεία στο φέρον το ονομα του ίδρυμα ο κύριος Κύρκος εμβαπτισθείς στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ παρουσιάζει τις πολιτικές του στιγμές. ΄Ομως δεν θεωρώ ότι ξεχνάει ο κόσμος, τον οποίον τόσο πρόσβαλε ο κύριος Κύρκος. Δεν ξέρω αν πέτυχε ή απέτυχε ο συγκεκριμένος πολιτικός,όπως είπε ο κ. Α νδρουλάκης, θεωρώ όμως ότι χρωστάει στον κόσμο πού τότε, ανεξάρτητα με ότι επακολούθησε, πίστεψε σε μια αλλαγή του κόσμου μια συγνώμη!!Πολύ περισσότερο που μετά από αυτό το στημένο δικαστήριο τίποτα δεν προέκυψε. Δεν ξέρω τι γράφει και τι θέση παίρνει στο βιβλίο του, εγώ όμως περιμένω τουλάχιστον μια συγνώμη που μέρχι τώρα, κανείς από τους πρωταγωνιστές της ζοφερής τότε ιστορίας δεν το έκαναν.

Bραβείο κοινού!!!

Βρέθηκα στην προβολή της ταινίας ¨Το νησί¨,στην πρώτη ημέρα των προφεστιβαλικών εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Μεσογειακού κινηματογράφου. Η ταινία του Κιμ Κι Ντιουκ, μια εκπληκτική ταινία μέσα σε μια ονειρεμένη φύση, με λημναίες καλύβες, όπου οι άνθρωποι μέσα σε μια αναντιστοιχία με την ομορφιά της φύσης ,ζούσαν την ασχήμια της ανθρώπινης φύσης. Σκληρή ταινία, ενός κόσμου με διαφορετική από την κουλτούρα και την νοοτροπία του δυτικού κόσμου, συναρπαστική απόλυτα, ρεαλιστική με σκηνές που έκοβαν την ανάσα.

Και όμως!! Υπήρχαν στην αίθουσα αρκετοί, άσχετοι θα πω, χαμηλού πνευματικού και αισθητικού επιπέδου θα πω, που όλα τα έβλεπαν μέσα από την γελοιότητα, που οι ίδιοι κουβαλούσαν μέσα τους. Στις πιο τραγικές σκηνές γελούσαν!! Μάλιστα, γελούσαν, μιλούσαν, σχολίαζαν σχόλια παιδαριώδη λες και δεν υπήραν άλλοι γύρω τους. Λες και δεν υπήρχαν άνθρωποι μυημένοι στην τέχνη του κινηματογράφου. Απορώ πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι ικανοί να ξεχωρίσουν το δράμα από την κωμωδία. Πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν το πολύ απλό. ΄Οτι στον κινηματογράφο ή μας αρέσει και βλέπουμε μια ταινία σιωπηλοί, ή δεν μας αρέσει και φεύγουμε.

Αλήθεια μήπως θα πρέπει να υπάρχει και βρα βείο ήθους κοινού; Μήπως λέω;

Γκρίνιαξα πάλι. Αλλά πιστέψτε με έχω δίκιο.

Η Οδύσσεια ενός συνταξιούχου σε συνέχειες

συνεχίζεται….

Για να συνεχίσουμε θα έπρεπε να κάνουμε περίληψη προηγούμενων . Δεν έχει όμως και τόση σημασία. Βρισκόμαστε στις 30 Ιανουαρίου και  έχουν γίνει δεκάδες τηλεφωνήματα για να διαπιστωθεί αν το εν λόγω χαρτί από τις υπηρεσίες ,ο Θεός να τις κάνε υπηρεσίες , του ΤΕΒΕ έφθασε στην οδό Ακαδημίας υπηρεσία , ο Θεός να την κάνει υπηρεσία , διαδοχικής ασφάλισης ή διαδοχικής ταλαιπωρίας αν προτιμάτε.

 Λοιπόν. Την ιστορική ημερομηνία 6 Φεβρουαρίου, το « χαρτί» πηγαίνει στην οδό Ακαδημίας στην Διεύθυνση Διαδοχικής ασφάλισης. Παίρνω τηλέφωνο μου απαντούν ότι πράγματι ήρθε. Πανηγυρίζω πάει λέω τελείωσε η υπόθεση και την επομένη παίρνω για να δω πότε το « χαρτί» θα πάει στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους.

Και ακούω το εξής κουφό.

Μισό λεπτό να δούμε. Πότε ήρθε;

Μεζώνουν τα φίδια. – Μα χθες, λέω,  μιλήσαμε και μου είπατε ότι ήρθε. – ΄Όχι κύριε δε μιλήσατε μαζί μου. Θα μιλήσατε με το συνάδερφο ο οποίος σήμερα έχει άδεια λόγω ασθενείας.

– Καλά, λέω, ευχαριστώ λέω.. θα σας πάρω αύριο λέω.. και κλείνω. Επί 15 ημέρες έπαιρνα κάθε μέρα τηλέφωνο και δεν το έβρισκαν το ρημαδοχαρτί πουθενά.

Δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω .. Παίρνω το τρένο και ξαναπάω στην Αθήνα να δω τι γίνεται. . Πηγαίνω στο πρωτόκολλο και ρωτάω.-  Τι έγινε το χαρτί που έφυγε στις 30 Ιανουαρίου από το ΤΕΒΕ, που έφθασε 6 Φεβρουαρίου στην Ακαδημίας και που δεν πρωτοκολλήθηκε μέχρι τις 20 Φεβρουαρίου;

Η υπάλληλος, μια καλόκαρδη στρουμπουλή κυρία με παίρνει και με πηγαίνει σε ένα δωμάτιο όπου βρίσκονταν στοίβες από φακέλους και μου λέει — Εδώ μέσα είναι το « χαρτί» σας. Καταλαβαίνετε λοιπόν με προσωπικό δυο ατόμων πότε θα πρωτοκολληθεί, ώστε να μπει σε σειρά για έλεγχο και υπογραφή.

Αποκάηκα ο δόλιος. Πάει δε θα πληρωθώ ποτέ σκέφτομαι. Θα βγάλω καπέλο στην Ομόνοια και τα τέτοια. Μάλλον η συμπαθής κυρία είδε την απελπισία στο βλέμμα μου και μου λέει : – Αφήστε να κοιτάξω σήμερα και ελάτε αύριο όπου θα τον έχω βρει και θα το πάω χέρι- χέρι στον υπεύθυνο.

Αναγκάσθηκα να μείνω στην Αθήνα για να τελειώνει την επομένη η υπόθεση. Θεώρησα μάλλον ότι ήμουν τυχερός που βρήκα άνθρωπο να ενδιαφερθεί ειδικά με τη δική μου υπόθεση και λυπήθηκα όλους τους άλλους που οι φάκελοί τους έβοσκαν σε εκείνο το σκοτεινό γραφειάκι. Την επομένη πρωί- πρωί στέκομαι στα γραφεία στην οδό Ακαδημίας για να εποπτεύσω την ανεύρεση και την μετακίνηση του φακέλου μου, που περιείχε το « χαρτί» που ήταν αναγκαίο για να πληρωθώ κάποτε!

Μόλις μπήκα με έκοψε κρύος ιδρώτας. Η συμπαθής κυρία έλειπε και η αντικαταστάτης της δεν είχε ιδέα . Της εξήγησα την υπόθεση, δεν είχε ενημερωθεί μου λέει  και φεύγω με την υπόσχεση ότι όλα θα γίνουν….. Απλά να έκανα κάπου – κάπου κανένα τηλέφωνο έτσι για υπενθύμιση. Αυτό το κάπου – κάπου δεν μου άρεσε αλήθεια αλλά δεν είχα άλλη επιλογή, ούτε και χρήματα για να μείνω και άλλη μέρα στην Αθήνα.

  Γυρίζω στη βάση μου και περιμένω. Σε δυο μέρες παίρνω ένα τηλεφώνημα. ΄Ηταν 5 Μάρτη. Μου ζητούν αυτή τη φορά μια βεβαίωση –διευκρίνιση ότι μια ένδειξη στη φορολογική μου δήλωση που αναφέρεται σε έσοδα από ελευθέρια επαγγέλματα  δεν διευκρινίζεται ακριβώς πού αναφέρεται . Βρε παιδιά τους  λέω, καθηγητής είμαι από τι ελευθέρια επαγγέλματα να έχω έσοδα; Κάτι ψιλά από ενισχυτική διδασκαλία είναι που μάλιστα τα είχα επιστρέψει ως φορολογία και μου έμεινε και ο κόπος. Νόμιμα και πιστοποιημένα από το κράτος είναι. Αλλά αυτοί επέμεναν να στείλω με φαξ κιόλας γρήγορα γρήγορα τη νέα βεβαίωση ότι είναι έτσι και δε διατηρούσα ταυτόχρονα με τη δουλειά μου στο δημόσιο σχολείο και κανένα εργοστάσιο.

 Πηγαίνω στο πρώην σχολείο μου και ζητώ να μου δώσουν μια βεβαίωση που να γράφει ότι πήρα χρήματα από την ενισχυτική διδασκαλία και ότι δεν λειτουργούσα παράλληλα με το δημόσιο επιχείρηση η οποία να υπάγεται στη δικαιοδοσία του ΤΕΒΕ. ΄Ημαρτον!!! Μου ζητούσαν πάλι το αυτονόητο. Παίρνω τη βεβαίωση τη στέλνω γρήγορα – γρήγορα με φαξ και περιμένω.

Πριν καν ηρεμήσω λαβαίνω δεύτερο τηλεφώνημα. Αυτή τη φορά ζητούσαν μια υπεύθυνη δήλωση για κάτι καινούργιο. Βρήκαν λέει ότι στο ΤΕΒΕ είχα ένσημα για εννέα  μήνες ενώ εμένα μου χρειαζόντουσαν μόνο οχτώ μήνες για να συμπληρώσω τα χρόνια για τη σύνταξη. – Μα βρε καλοί μου άνθρωποι, τους λέω, αφού βλέπετε ότι έχω πληρώσει για οχτώ μήνες τι σας νοιάζει αν έχω δουλέψει εννιά ή και εικοσιενιά μήνες. ΄Εχω όσο χρόνο χρειάζεται τους υπόλοιπους δεν τους χρειάζομαι!!

-Να κάνεις μια δήλωση μου λένε ότι αποποιείσαι αυτόν τον ένα μήνα και δεν τον θέλεις. Και πώς να τη στείλω; Και τότε ακούω το εξής αμίμητο που με κάνει να χάσω τα λιγοστά μαλλιά μου αλλά και την τελευταία ικμάδα του κουράγιου μου.

– Να τη φέρεις αυτοπροσώπως!!!!

Παίρνω το τρένο και πηγαίνω στην Αθήνα. Πάω πάλι στην οδό Ακαδημίας και δίνω τη νέα βεβαίωση. Είμαι εν τάξει;  ρωτάω. Βεβαίως μου απαντάνε οι αθεόφοβοι. Θα περιμένεις και όταν θα είναι έτοιμα θα έρθεις και θα τα πας αυτοπροσώπως στο Γενικό Λογιστήριο γιατί αν περιμένεις να πάνε υπηρεσιακά θα πάρεις σύνταξη το 2013. Αυτό με τρέλανε. Μέχρι το 2013 τι θα τρώω; Κανείς δεν μου έδωσε μια πειστική απάντηση και έφυγα.

Καθημερινά τηλεφωνώ. Για μια υπογραφή από τον Διευθυντή του τμήματος.

Τη μια μέρα έλειπε γιατί ήταν άρρωστος. Την άλλη δεν σήκωναν το τηλέφωνο, την Τρίτη είχαν απεργία.

Την τέταρτη ημέρα τηλεφωνούσα ανά μισή ώρα. Η συμπαθής υπάλληλος είχε ανέβει με το φάκελο να τον υπογράψει ο Διευθυντής. Κάθε μισή ώρα μου έλεγαν ότι δεν κατέβηκε ακόμα. Τέλος κατά τις 1 περίπου το μεσημέρι λαμβάνω τη χαρμόσυνη είδηση ότι και η νέα μου υπεύθυνη δήλωση μαζί με την παλαιότερη βεβαίωσή μου, μαζί με το χαρτί από το ΤΕΒΕ και τέλος πάντων μαζί με όλα τα άλλα δικαιολογητικά Υ Π Ο Γ Ρ Α Φ Τ Η Κ Α Ν.Ιστορική ημερομηνία 14 Μαρτίου του σωτηρίου έτους 2008.

Επειδή ήταν αδύνατον και φυσικώς και οικονομικώς και ψυχικώς να ξαναπάω στην πρωτεύουσα επεφόρτισα μια φίλη δικηγόρο η οποία πήρε το φάκελο και τον παρέδωσε στο Γενικό Λογιστήριο του κράτους. Και… περιμένω τώρα, πότε θα ευοδώσει να εξετασθεί, αν βέβαια δε χρειάζονται και τίποτα άλλο, για να πάρω τη σύνταξή μου. Εν τω μεταξύ σας θυμίζω ότι η πρώτη μου αίτηση συνταξιοδότησης έγινε 31 Αυγούστου 2007, τώρα έχουμε 23 Μαρτίου 2008 και περιμένω…. Διάβασα κάπου και χάρηκα ότι η κυβέρνησή μας υποσχέθηκε ότι οι συντάξεις θα δίνονται σε 15 ημέρες από την υποβολή αίτησης συνταξιοδότησης. Εγώ έχω 7 μήνες μέχρι τώρα και περιμένω. Μάλλον ο νόμος αυτός δεν ισχύει για μένα.

Συνεχίζεται

—-Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985—–

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια
γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να
περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό
ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο
το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε
ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το
«σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια
και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα
χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες
χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές
γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες
κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε
ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν
έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε
όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα
φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν
κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος
για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με
πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και
όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να
κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο
ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως
κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια
νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες
με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να
βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά
βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό,
κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας
έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.
Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση,
όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν
ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους
φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους
γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν
υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε
να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο
άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να
περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες
στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς
μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην
άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια
κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο
chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά
μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά
παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
μεγαλώσεις σαν παιδί…